Indications for performing nasal allergen challenge

Czym jest test prowokacji nosowej – definicja
Ekspozycja układu oddechowego na bodziec chemiczny lub fizyczny w warunkach laboratoryjnych pozwala na określenie wrażliwości i reaktywności danego odcinka dróg oddechowych. Takie postępowanie określa się mianem testu prowokacyjnego lub testu ekspozycji. Test prowokacyjny przeprowadzany na drogach oddechowych jest badaniem służącym zazwyczaj do wykrycia nadwrażliwości (hyperresponsiveness) lub oszacowania nasilenia i charakteru reakcji na coraz silniejsze bodźce (nadreaktywność – hyperreactivity) górnego lub dolnego odcinka dróg oddechowych. Ten rodzaj badań diagnostycznych w alergologii znany był już od XIX w. (Kirkman 1862 r. wg [1]). W pierwotnym zamierzeniu, rozwiniętym naukowo w II połowie XX w., test prowokacyjny miał naśladować naturalną ekspozycję na alergen i być właściwym narzędziem diagnostycznym, pozwalającym ustalić przyczynową rolę podejrzanego alergenu w wywoływaniu objawów choroby alergicznej różnych narządów. W zależności od miejsca prowokacji można wyróżnić testy:
• spojówkowe;
• nosowe (test prowokacji nosowej – TPN);
• oskrzelowe (test prowokacji oskrzelowej – TPO).
Jedna z najczęściej przyjmowanych definicji określa TPN (zwany także donosową próbą prowokacyjną) jako metodę badawczą służącą do sprawdzenia hipotezy, że dany czynnik podany donosowo powoduje mierzalne efekty z błony śluzowej nosa [2]. Stąd też w klasycznym rozumieniu TPN nie jest ocena reakcji z nosa po podaniu alergenu pokarmowego drogą doustną czy też badanie reakcji nosa na oziębienie kończyn dolnych. Typowym TPN nie jest również badanie odpowiedzi z oskrzeli po donosowej aplikacji alergenu, chociaż taka analiza dostarcza wielu istotnych informacji o powiązaniach patofizjologicznych między górnymi a dolnymi drogami oddechowymi [3, 4].


Testy prowokacji nosowej swoiste i nieswoiste
Testy prowokacyjne nosowe można podzielić w zależności od charakteru bodźca na swoiste (specyficzne, alergenowe) i nieswoiste (niespecyficzne). W swoistych TPN substancją prowokującą są różnego rodzaju alergeny. Taki typ testu nazywa się testem prowokacji nosowej z alergenem (TPNa) lub donosową próbą alergenową. Do TPNa najczęściej stosuje się przygotowane fabrycznie aeroalergeny roztoczy, pyłków traw, drzew, chwastów, krzewów, pleśni, rzadziej sierści zwierząt domowych. W ostatnich latach coraz częściej wykonuje się TPNa z alergenami zawodowymi, takimi jak lateks [5], mąka [6] czy nikiel [7]. Podejmowano też udane próby TPNa z alergenami osy [8]. Badanie to stało się też wygodnym narzędziem potwierdzającym nadwrażliwość na kwas acetylosalicylowy, szczególnie u dorosłych [9].
W TPN nieswoistych aplikuje się na błonę śluzową nosa różne mediatory reakcji zapalnych i substancje chemiczne wpływające bezpośrednio na elementy śluzówki nosa. Najczęściej używa się w tym celu histaminy, metacholiny, karbacholu, serotoniny, leukotrienu D4 (LTD4), PAF, substancji P, prostaglandyny D2 (PGD2), bombezyny, bradykininy, interleukiny 4 (IL-4), endoteliny, adenozynomonofosforanu, kapsaicyny, glutaraldehydu i innych związków chemicznych [3, 10]. Wyjątkowo stosuje się naturalne bodźce fizyczne, np. zimne i suche powietrze [11].
Niekiedy badana jest odpowiedź ze strony nosa po podaniu czynnika prowokującego doustnie, np.: kwasu acetylosalicylowego [12] lub też gorących i ostrych potraw (w tzw. nieżycie nosa „smakowym”) [13]. W świetle podanej powyżej definicji nie można jednak zakwalifikować tych prób do TPN sensu stricto.


Wskazania
Testy prowokacji nosowej wykonywano początkowo głównie w celach diagnostycznych, tj. w diagnostyce alergicznego nieżytu nosa (ANN). Później zaczęto przeprowadzać testy z histaminą czy karbacholem, pomocne w ocenie stopnia nieswoistej nadreaktywności błony śluzowej nosa. Z czasem błona śluzowa nosa coraz częściej stawała się dobrym miejscem, a TPN dobrym „narzędziem” do badania mechanizmów reakcji alergiczno-zapalnej w drogach oddechowych oraz patofizjologii nieżytów nosa. Wreszcie TPNa włączono do procedur badawczych nad powiązaniami i zależnościami między ANN a astmą oskrzelową. Z punktu widzenia rynologa-alergologa TPNa jest „naturalną” metodą diagnostyczną przy podejrzeniu ANN, szczególnie postaci przewlekłych. Uzasadnieniem dla wykonywania TPN w celu ustalenia alergenu przyczynowego wywołującego napady astmy są liczne podobieństwa anatomiczne, histologiczne i fizjologiczne między górnymi a dolnymi drogami oddechowymi oraz ścisłe związki epidemiologiczne, etiopatogenetyczne i farmakologiczne między ANN a astmą, które szczegółowo poznano w ostatnich latach [14, 15]. Badając wrażliwość błony śluzowej nosa na alergen, można do pewnego stopnia wnioskować o wrażliwości błony śluzowej oskrzeli u chorych na astmę, szczególnie gdy chorobie tej towarzyszy ANN [3]. Ustalono, że w przypadku dodatniego wyniku TPNa nie ma potrzeby wykonywania TPO z alergenem (TPOa), natomiast ujemny TPNa powinien być zweryfikowany przez TPO [16]. Istotną zaletą TPNa u chorych na astmę jest możliwość przeprowadzenia badania bez odstawiania dooskrzelowych wziewnych leków przeciwzapalnych oraz 2-sympatykomimetyków, co umożliwia wykonanie testu nawet u osób z cięższymi postaciami choroby.
Na podstawie przeglądu piśmiennictwa wskazania do wykonywania TPN zarówno swoistych, jak i nieswoistych można podzielić na: diagnostyczne, patofizjologiczne i farmakologiczne (tab. 1.).
Testy prowokacji nosowej z alergenem wykonuje się również u dzieci, chociaż jest mniej wskazań klinicznych do przeprowadzenia tego typu badania w tej grupie wiekowej niż u dorosłych. Szczegółowe wskazania (kliniczne) do wykonywania TPNa w diagnostyce i terapii chorób alergicznych układu oddechowego obejmują [2, 16, 19, 20, 29, 30]:
• niezgodność między danymi z wywiadu a wynikami alergicznych testów skórnych i/lub alergenowo swoistych IgE u chorego na ANN lub astmę oskrzelową, szczególnie w grupie chorych podejrzanych o nadwrażliwość na Dermatophagoides spp. lub pleśnie (przydatność kliniczna TPNa duża);
• poznanie szczególnej ważności danego aeroalergenu u chorego z nadwrażliwością na wiele alergenów przed kwalifikacją do swoistej immunoterapii alergenowej (przydatność kliniczna TPNa duża);
• w zastępstwie TPO, szczególnie u osób z astmą oskrzelową i ANN oraz u chorych na astmę, w której są przeciwwskazania do TPO (przydatność kliniczna TPNa średnia);
• przy podejrzeniu o nadwrażliwość na kwas acetylosalicylowy i inne niesteroidowe leki przeciwzapalne (przydatność kliniczna TPNa średnia).


Przeciwwskazania
Podobnie jak w przypadku każdej metody diagnostycznej, także do wykonania TPN istnieją zarówno wskazania, jak i przeciwwskazania. Te ostatnie tradycyjnie dzieli się na bezwzględne i względne (tab. 2.) [3, 16, 29, 31]. Nieprzestrzeganie tych zasad może prowadzić do wyników fałszywie dodatnich (częściej) lub fałszywie ujemnych (rzadziej). Należy zaznaczyć, że praktycznie TPNa jest możliwy do przeprowadzenia u dzieci już od 3. roku życia, chociaż w grupie dzieci przedszkolnych należy zastosować czasami inne metody oceny drożności nosa (rynosirografię, rynometrię akustyczną) niż u dzieci starszych i dorosłych [3].
Z praktycznego punktu widzenia ważnym czynnikiem wpływającym na przebieg i wynik TPNa są leki przyjmowane przez chorego oraz odpowiedni czas ich odstawienia przed prowokacją. W tabeli 3. zestawiono najczęściej stosowane leki mogące wpłynąć na wynik TPNa oraz czas ich odstawienia przed badaniem.
Reasumując – TPNa jest coraz częściej wykonywanym badaniem u dzieci i dorosłych. Przy przestrzeganiu wskazań i przeciwwskazań oraz standardów jego wykonania jest bezpieczną procedurą diagnostyczną, możliwą do przeprowadzenia w warunkach ambulatoryjnych.


Piśmiennictwo  
1. Collins-Williams C, Nizami RM, Lameza C, et al. Nasal provocative testing with molds in the diagnosis of perennial allergic rhinitis. Ann Allergy 1972; 30: 557-61.  
2. Druce HM, Schumacher MJ. Nasal provocation challenge. Report of the Commitee on Upper Airway Allergy. J Allergy Clin Immunol 1990; 86: 261-4.  
3. Emeryk A. Rynospirograficzna ocena testu prowokacji nosowej u dzieci chorych na astmę oskrzelową. Praca na stopień doktora habilitowanego nauk medycznych. Lublin 2000.  
4. Bonay M, Neukirch C, Grandsaigne M, et al. Changes in airway inflammation following nasal allergic challenge in patients with seasonal rhinitis. Allergy 2006; 61: 111-8.  
5. Pałczyński C, Walusiak J, Ruta U, et al. Nasal provocation test in the diagnosis of natural rubber latex allergy. Allergy 2000; 55: 34-41.  
6. Górski P, Krakowiak A, Pazdrak K, et al. Nasal challenge test in the diagnosis of allergic respiratory diseases in subjects occupationally exposed to a high molecular allergen (flour). Ocup Med (Lond) 1998; 48: 91-7.  
7. Górski P, Gruchała J, Pałczyński C, et al. Bronchial and nasal specific challenges – study in patients with nickel-induced asthma. Allergy 1997; 52 (Suppl.): 71s.  
8. Hummel St, Beck E, Kurzeja A, et al. Nasal provocation test in patients with WSAP allergy – results of pilot investigation. Eur Respir J 1996; 9 (Suppl. 23): 18s.  
9. Casadevall J, Ventura PJ, Mullol J, Picado C. Intranasal challenge with aspirin in the diagnosis of aspirin-intolerant asthma: evaluation of nasal response by acoustic rhinometry. Thorax 2000; 55: 921-4.
10. Pałczyński C, Walusiak J, Ruta U, Gorski P. Occupation asthma and rhinitis due to glutaraldehyde: changes in nasal lavage fluid after specific inhalatory challenge test. Allergy 2001; 56: 1186-91.
11. Hanes LS, Issa E, Proud D, Togias A. Stronger nasal responsiveness to cold air in individuals with rhinitis and asthma, compared with rhinitis alone. Clin Exp Allergy 2006; 36: 26-31.
12. Kowalski ML, Śliwińska-Kowalska M, Igarashi Y, et al. Nasal secretions in response to acetylsalicylic acid. J Allergy Clin Immunol 1993; 91: 580-98.
13. Raphael G, Hauptschein-Raphael M, Kaliner M. Gustatory rhinitis: a syndrome of food-induced rhinorrhea. J Allergy Clin Immunol 1989; 83: 110-5.
14. Alergiczny nieżyt nosa i jego wpływ na astmę. Raport ARIA. Medycyna Praktyczna, wydanie specjalne 2002; 7: 110-1.
15. Emeryk A, Kurzawa R, Bartkowiak-Emeryk M. Alergiczny nieżyt nosa a astma oskrzelowa. Medycyna po Dyplomie – Alergologia, wydanie specjalne 2006; 8/6: 30-5.
16. Litvyakova LI, Baraniuk JN. Nasal provocation testing: a review. Ann Allergy Asthma Immunol 2001; 86: 355-65.
17. Deruaz C, Leimgruber A, Berney M, et al. Levocetirizine better protects than desloratadine in the nasal provocation with allergen. J Allergy Clin Immunol 2004; 113: 669-76.
18. Emeryk A, Bartkowiak-Emeryk M. Ocena skuteczności klinicznej 12-miesięcznej doustnej immunoterapii swoistej u dzieci z całorocznym alergicznym nieżytem nosa i astmą oskrzelową uczulonych na alergeny roztoczy. Ann Univ Marie Curie Sklodowska 2000; 60: 83-90.
19. Fernandes FR, Sele D, Naspitz C, et al. Diagnostic value of nasal provocation testing and rhinomanometry in allergic rhinitis. J Investig Allergol Clin Immunol 1996; 6: 184-8.
20. Gosepath J, Amedee RG, Mann WJ. Nasal provocation testing as an international standard for evaluation of allergic and nonallergic rhinitis. Laryngoscope 2005; 115: 512-6.
21. Jean P, Rufin P, Pfister A, et al. Diagnostic value of nasal provocation challenge with allergens in children. Allergy 1998; 53: 990-4.
22. Malm L, Gerth van Wijk, Bachert C. Guidelines for nasal provocations with aspects on nasal patency, airflow, and airflow resistance. International Committee on Objective Assessment of the Nasal Airways, International Rhinologic Society. Rhinology 2000; 38: 1-6.
23. Melillo G, Bonini S, Cocco G, et al. Standardization of nasal provocation tests. In: Provocation tests with allergens. Allergy 1997; 52 (Suppl. 35): 5-36.
24. Milewski M, Mastalerz L, Niżankowska E, Szczeklik A. Nasal provocation test with lysine-aspirin for diagnosis of aspirin-sensitive asthma. J Allergy Clin Immunol 1998; 101: 581-6.
25. Oldenbeuving NB, KleiJan A, Mulder PG, et al. Evaluation of an intranasal house dust mite provocation model as a tool in clinical research. Allergy 2005; 60: 751-9.
26. Pelikan Z. The effects of disodium cromoglycate and beclomethasone dipropionate on the late nasal mucosa response to allergen challenge. Ann Allergy 1982; 49: 200-12.
27. Semik-Orzech A, Gąsior G, Barczyk A, et al. Nasal provocation tests in the diagnosis of allergic rhinitis. Wiad Lek 2006; 59: 396-402.
28. White A, Birby T, Stevenson D. Intranasal ketorolac challenge for the diagnosis of aspirin-exacerbated respiratory disease. Ann Allergy Asthma Immunol 2006; 97: 190-5.
29. Bachert C, Berdel D, Enzmann H, et al. Richtlinien für die Durchfuhrung von nasalen Provokationstests mit Allergen bei Erkrankungen der oberen Luftwege. Allergologie 1990; 13: 53-5.
30. Krouse JH, Shah AG, Kerswill K. Skin testing predicting response to nasal provocation with alternaria. Laryngoscope 2004; 114: 1389-93.
31. Andersson M, Greiff L, Svensson C, Persson C. Various methods for testing nasal responses in vivo: a critical review. Acta Otolaryngol 1995; 115: 705-13.