Measurement methods in nasal allergen challenge

Kliniczna metoda oceny donosowych prób prowokacyjnych
Do objawów podlegających ocenie w próbie prowokacyjnej zalicza się: świąd, kichanie, wydzielinę nosową i stopień blokady nosa. Ocena kliniczna może się opierać na pomiarach liczby kichnięć, nasileniu sekrecji wydzieliny nosowej, którą można zmierzyć, pomiarach liczby protein w tej wydzielinie, oznaczeniu stężenia mediatorów chemicznych czy pomiarach liczby komórek. Żadna z wymienionych technik nie jest jeszcze rutynowo stosowana w praktyce ambulatoryjnej. Zapis objawów może być przeprowadzony w skali punktowej lub na wizualnej skali analogowej.


< >Obiektywne techniki pomiaru wyników donosowych prób prowokacyjnych
Historia
Początek badań mających na celu zobiektywizowanie zmian patologicznych w obrębie jamy nosowej sięga końca ubiegłego stulecia. Pierwszy ciśnienie w nosogardle w trakcie oddychania badał Donders w 1859 r. Po podłączeniu nozdrza do manometru obserwował zmiany ciśnienia oddechowego maksymalnego od 0,5 mm Hg do 0,7 mm Hg [1]. W 1889 r. Zwaardemarker opisał metodę wykorzystania lusterka do oceny zaburzeń drożności nosa [2]. Próbował zapisywać obszar zajęty przez rosę na lusterku. Glatzel wprowadził zaznaczone na metalowej płytce okręgi, które miały wyznaczać średnicę tej rosy, a więc pierwszy dokonał próby standaryzacji metody. W 1901 r. wprowadził powszechnie do dziś używaną płytkę, nazwaną od jego imienia płytką Glatzela [2]. Obie zastosowane techniki opierały się na tej samej zasadzie. Ciepłe i pełne wilgoci powietrze wydychane przez nos, trafiając na zimne lusterko lub błyszczącą metalową płytkę, skraplało parę wodną, która osadzała się w postaci rosy na podstawionych przedmiotach. Obszar zajętej przez rosę powierzchni wyznaczał stopień drożności nosa, a porównanie strony lewej i prawej informowało o asymetrii jam nosowych. Oba testy miały jednak znaczenie orientacyjne i należało je traktować raczej jako instrumenty do badań jakościowych niż do oceny ilościowej zaburzeń drożności nosa.
W 1902 r. Spiess pierwszy wykorzystał zmiany głoś­ności podczas oddychania przez nos do oceny zaburzeń czynnościowych. Jeżeli podczas wydechu przez jedną jamę nosową w szumie wydychanego powietrza słyszalna była spółgłoska „f”, było to pośrednie świadectwo drożności nosa, jeśli natomiast „ch”, przemawiało to za zaburzeniami obturacyjnymi.
W 1904 r. Rosenthal oceniał drożność nosa, obserwując ruchy skrzydełek nosa podczas oddychania. W 1912 r. Brunings proponował, aby oceniać zaburzenia drożności nosa na podstawie czasu potrzebnego do wykonania pełnego wdechu przez nos [1].


Rynomanometria
Szczególnie interesującą techniką, która rozwijała się na przestrzeni dziesięcioleci, jest rynomanometria. Jej zasada opiera się na oznaczeniu oporu przepływu powietrza przez nos, które przeprowadza się poprzez zmierzenie objętości powietrza przepływającego przez jamę nosową w czasie oraz zbadanie różnicy ciśnień między nozdrzami przednimi a tylnymi, które za ten przepływ powietrza odpowiadają. Pierwsze doniesienie na ten temat przedstawił w 1885 r. Kayser [za 3]. Dalsze podstawy tej techniki zaprezentował w 1899 r. Spiess, który skupił się na pomiarach nazwanych rynomanometrią tylną. Przednią postać rynomanometrii opracował Coutade w 1902 r. [za 4]. Po raz pierwszy pneumotachograf w rynomanometrii został zastosowany w 1958 r. przez Aschana. Wykres zależności objętości przepływu od zmiany ciśnienia przedstawił w tym samym roku Semerak [za 4]. Nazwę metody wprowadził natomiast Clement [1, 5]. Inni badacze również podejmowali wysiłki w celu udoskonalenia tej metody [6, 7].
W latach 80. XX w. rozwój elektroniki komputerowej pozwolił na jej wykorzystanie w rynomanometrii [8]. Standaryzacja badania i obliczeń została wprowadzona w 1983 r. przez działający przy Międzynarodowym i Europejskim Towarzystwie Rynologicznym Komitet ds. Standaryzacji Rynomanometrii. Ustalone przez Komitet zasady opublikował przewodniczący tego Komitetu prof. Peter Clement (1984 r.), a w Polsce spopularyzowali Krzeski i Samoliński [9, 10].
Rozróżnia się rynomanometrię aktywną przednią, je­żeli pomiary wykonuje się w trakcie naturalnego cyklu oddechowego odrębnie dla każdej ze stron, oraz tylną, jeśli ocenia się przepływ powietrza dla obu jam nosowych jednocześnie. Szczegółowy opis metody i zasadę jej działania przedstawili Krzeski i Samoliński [9].
Rynomanometria aktywna jest obecnie bardzo szeroko stosowana w diagnostyce zaburzeń drożności nosa, kwalifikacji chorych do operacji plastycznych przegrody nosa, w badaniach dotyczących wpływu leków na stan błony śluzowej jam nosowych oraz fizjologii i patologii nosa.
W drugiej połowie ubiegłego stulecia, szczególnie w latach 70. i 80., rozwinęły się również inne techniki diag­nostyki rynologicznej, pozwalające na ocenę stopnia deformacji jam nosowych, tzn.: rynomanometria pasywna, oscylacyjna i ciśnieniowa oraz rynostereometria. Spośród badań polskich autorów należy wymienić te dotyczące rynospirometrii [11–13], fonorynospirografii Szlenka oraz wykorzystanie drgań o niskiej częstotliwości [14].


Rynomanometria pasywna
W rynomanometrii pasywnej stosuje się odwrócenie schematu badania w stosunku do rynomanometrii aktywnej. To nie pacjent generuje przepływ powietrza, wytwarzając różnicę ciśnień między nozdrzami przednimi a tylnymi, ale aparatura. Dochodzi do wymuszenia przepływu określonej objętości powietrza przez jamy nosa ze stałą, znaną prędkością. Ocenie podlega różnica ciśnień powstała w ten sposób, a nie przepływ powietrza. Wadami metody są: jednoliczbowy wynik nieobrazujący dynamiki zmian przepływu powietrza przez nos, konieczność wstrzymania oddechu przez pacjenta, a niekiedy nieprzyjemne doznania chorego. Techniką tą często posługiwali się Clement i wsp. [15], Cauwenberge i wsp. [16] oraz Corrado i wsp. [17].


Rynomanometria oscylacyjna
W rynomanometrii oscylacyjnej wykorzystano pompę oscylacyjną o częstotliwości 10 Hz w celu wymuszenia przepływu powietrza przez jamy nosa w obu kierunkach w trakcie aktywnego oddychania osoby badanej. Ocenie podlega różnica między ciśnieniem wzorcowym a ciśnieniem otrzymanym w wyniku nakładania się obu przepływów. Ponieważ znane są wartości wymuszonego przepływu powietrza, ciśnienia i oporu wzorcowego, to można obliczyć wartość ciśnienia w jamie nosa oraz ocenić przepływy nosowe. Technika rynomanometrii oscylacyjnej znalazła zastosowanie głównie u dzieci, gdzie istnieją trudności we współpracy w rynomanometrii aktywnej [18, 19], jednak nie jest możliwe wykorzystanie jej przy występujących znacznych oporach nosowych [20].


Techniki akustyczne
Techniki akustyczne były oparte na analizie głosu wydobywającego się z nosa i ust. Porównanie obu otrzymanych tą drogą danych z wykorzystaniem mikroprocesora nazwano nasometrią. Urządzenie skonstruowane w 1976 r. przez Fletchera stosuje się do dziś, szczególnie w ocenie rozszczepów podniebienia i innych patologii prowadzących do nosowania otwartego lub zamkniętego. Przy prawidłowo zbudowanym podniebieniu zastosowanie tej techniki również bywa użyteczne, choć budzi wiele kontrowersji, gdy wyniki badań należy porównać między różnymi grupami chorych. Parker i wsp. uważają jednak, że jest ono porównywalne z rynomanometrią, a nawet łatwiejsze do wykonania [21].


Rynometria ciśnieniowa
Rynometrię ciśnieniową (manometric rhinometry) po raz pierwszy opisali w 1994 r. Porter i wsp. [22, 23]. Metoda ta opiera się na prawie Boyla: PV = RT, gdzie: P – ciśnienie, V – objętość, R – stała gazowa, i T – temperatura. Pozwala na określenie objętości nosa i zatok przynosowych oraz „przestrzeni zanosowej” (post-nasal space). Owego pomiaru objętości można dokonać przy założeniu, że jeżeli znana i określona objętość gazu zostanie wyemitowana z systemu, przy stałej temperaturze, to następuje zmiana ciśnienia. Jeśli zostanie zanotowana zmiana tego ciśnienia, to można oznaczyć wyjściową objętość układu. U przebadanych w ten sposób 17 zdrowych probantów wykazano średnią objętość ok. 204 ml. W innej publikacji dotyczącej 20 pacjentów stwierdzono, że objętość układu, jakim są zatoki, mieści się w granicach między 78 ml a 198 ml, ze średnią 138 ml.


Rynostereometria
Niezwykle ciekawą metodą, która pozwalała zbadać obiektywnie stopień reakcji błony śluzowej nosa na obkurczenie i prowokację, jest rynostereometria (rhinostereo­metry), opisana w 1982 r. przez Juto i wsp. Polega na zastosowaniu mikroskopu z układem optycznym zawierającym kalibrację milimetrową. Mikroskopem ocenia się błonę śluzową nosa w na stałe określonej głębokości jamy nosowej. Konieczna jest również ta sama wartość ogniskowej. Nasilenie lub ustąpienie obrzęku małżowiny nosowej rejestruje się w milimetrach jako odległość od przegrody nosowej. Aby pomiar był powtarzalny, należy ściśle ustabilizować głowę badanego w stosunku do mikroskopu. Służy temu specjalny uchwyt, na końcu którego jest zamontowany odcisk zębów osoby badanej. Pacjent przy każdym badaniu kładzie podbródek na podstawce, zaciskając zęby na podłączonym do mikroskopu tym właśnie odcisku własnego uzębienia. W ten sposób każdorazowo uzyskuje się ten sam układ: głowa pacjenta – mikroskop, co pozwala na ocenę zmian w obrębie jamy nosowej. Wykorzystując tę technikę, Graf przeprowadził badania nad wpływem chlorku benzalkoniowego (konserwantu często używanego w preparatach donosowych) na nadreaktywność błony śluzowej nosa [24–31].


Rynometria akustyczna
Zdecydowanie za prekursora obecnego sposobu wykorzystania fali akustycznej w diagnostyce dróg oddechowych został uznany zespół Jacksona. W 1977 r. opublikował on pracę przedstawiającą zastosowanie kliku akustycznego do oceny poszczególnych przestrzeni od gardła do oskrzeli. Jako pierwszy podał zasady emisji dźwięku, na których opiera się dzisiejsza technika rynometrii akustycznej [32]. Pierwsze doniesienie o aplikacji metody Jacksona i wsp. do badania jamy nosowej zostało przedstawione przez Hilberga przy współpracy z Jacksonem w 1988 r. podczas Kongresu Europejskiego Towarzystwa Rynologicznego w Amsterdamie [33].


Zasada
Badanie jest proste, a informację o podstawach teoretycznych i interpretacji wyników można w skrócie przedstawić w następujący sposób. Rynometria akustyczna pozwala na nieinwazyjny pomiar przestrzeni wewnątrznosowych. Do jamy nosowej zostaje podany bodziec akustyczny, który po odbiciu się od błony śluzowej przewodów nosowych, przegrody i nosogardła wraca do źródła jego wytworzenia, gdzie jest rejestrowany przy użyciu mikrofonu. Dalej przetworzony sygnał akustyczny po wzmocnieniu jest przekazywany do mikroprocesora, w którym poddaje się go analizie matematycznej. Mikroprocesor porównuje sygnał wysłany i odbity. Wynikiem, który otrzymuje lekarz, jest wykres obrazujący wielkość poszczególnych przekrojów jam nosowych (na osi pionowej) w zależności od ich długości (na osi poziomej), przedstawiony na rycinie 1.
Oś X, tj. pozioma, odzwierciedla długość jamy nosowej i zawiera parametry wzdłużne krzywej rynometrii akustycznej, natomiast oś Y – pionowa – informuje o wielkości powierzchni przekroju w poszczególnych miejscach jamy nosowej i zawiera parametry poprzeczne jamy nosowej.
Na wykresie rynometrii akustycznej można wyznaczyć pewne charakterystyczne punkty:
• 0 – początek jamy nosa,
• I – cieśń nosa,
• C – głowę małżowiny nosowej dolnej,
• E – koniec małżowiny nosowej dolnej,
• F – okolicę przedniego brzegu przyczepu małżowiny nosowej dolnej.
Odcinki między tymi punktami należy interpretować jako:
• pierwszy odcinek X–O odpowiada długości adaptora donosowego,
• odcinek O–I to przedsionek jamy nosowej,
• odcinek I–C odpowiada odległości między cieśnią nosa a głową małżowiny nosowej dolnej,
• odcinek C–E jest wyznaczony od tyłu przez koniec małżowiny nosowej i mniej więcej odpowiada długości małżowiny nosowej dolnej (jest nieco krótszy),
• ostatni brany pod uwagę odcinek E–G odpowiada przestrzeni nosogardła i nie ma jednoznacznie wyznaczonej granicy tylnej.
Dalsze fragmenty krzywej poza punktem G najprawdopodobniej odzwierciedlają gardło środkowe, jednak interpretacja tej części nie jest jednoznaczna.
O drożności jamy nosowej świadczą przewężenia. Mają one zmienne położenie w zależności od budowy wewnętrznej nosa lub stopnia obrzęku błony śluzowej. Najbardziej charakterystycznym miejscem, na które wskazuje wielu autorów, jest tzw. minimal cross sectional area (MCA). Termin ten odpowiada polskiemu okreś­leniu „powierzchnia najmniejszego przekroju poprzecznego”. Najczęściej jest to wartość na osi Y odpowiadająca punktowi I, a więc zastawce nosowej. Przy znacznie skrzywionej przegrodzie nosowej lub znacznym obrzęku błony śluzowej nosa MCA możne być jednak usytuowane w innym miejscu, z reguły w punkcie C. Inne przekroje nosowe określane są jako powierzchnia przekroju poprzecznego (cross sectional area – CA). Wyznacza się je w wyżej wymienionych punktach.
Oprócz przekrojów poprzecznych, można również zmierzyć objętość dowolnie wybranej przestrzeni wew­nątrznosowej, np. objętość przedsionka nosa, jamy nosa między przednim i tylnym brzegiem małżowiny nosowej czy nosogardła. Zawarta w oprogramowaniu odpowiednia opcja analizy matematycznej na zlecenia badającego robi to automatycznie. Poszczególne krzywe można nakładać na siebie, otrzymując wizualizację zmian np. przed wykonaniem próby i po wykonanej próbie prowokacyjnej.


Zastosowanie rynometrii akustycznej w donosowej próbie prowokacyjnej
Ci spośród autorów, którzy wykorzystali rynometrię akustyczną do oceny próby prowokacyjnej, jednoznacznie podkreślają łatwość jej zastosowania i dobrą powtarzalność. Lai i Corey [34] wykazali wysoką korelację między zdolnością pomiarową rynometrii akustycznej w DPPA a natężeniem odpowiedzi mierzonym poziomem swoistych przeciwciał IgE w błonie śluzowej jamy nosowej (r = –0,89). Badali graniczną wartość stężenia alergenu podanego na dysku RAST (dokładali dyski na błonę śluzową nosa do ilości potrzebnej do wywołania reakcji obrzękowej), która doprowadza do zmniejszenia drożności nosa w rynometrii akustycznej o 50%. Wynik wyraźnie wskazywał na to, że technika ta może być zastosowana jako ilościowa metoda pomiarowa do oceny stopnia nasilenia obrzękowej reakcji alergicznej po donosowej swoistej prowokacji alergenowej.
Scadding i wsp. [35] wykazali ujemną korelację między oporami wewnątrznosowymi dla ciśnienia 150 Pa a zmianami obrzękowymi błony śluzowej nosa mierzonymi polem powierzchni największego przewężenia (MCA). Analiza każdej techniki odrębnie pokazała większą czułość i swoistość rynometrii akustycznej w ocenie DPP w stosunku do rynomanometrii (p = 0,04).
W badaniach Lane i wsp. [36] po swoistej alergenowej próbie prowokacyjnej nastąpiło znaczące zmniejszenie objętości jamy nosowej o 58 ±5% oraz MCA o 70 ±7%. W badaniu kontrolnym zmiany objętości jamy nosowej wyniosły 17 ±4% oraz pól przekrojów 22 ±5%. Wyraźną korelację między wynikami rynometrii akustycznej a pozostałymi parametrami zanotowano jedynie w stosunku do oceny stopnia nasilenia zatkania nosa (r = 0,8), w przeciwieństwie do percepcji zapachów (p = 0,08), nasilenia kataru i świądu nosa. W rynometrii akustycznej nasilenie obrzęku błony śluzowej nosa było wyraźne już po pierwszej próbie z roztworem 100 PNU, jednak charakterystyczne obniżenie krzywej rynometrycznej widoczne było w 10. min po próbie z roztworem 1000 PNU, a szczyt obrzęku nastąpił w ciągu 20 min po zakończeniu prowokacji alergenem.
Nie obserwowano jednak zgodności czasowej między subiektywnie odczuwanym przez chorych zmniejszeniem drożności nosa spóźnionym o 5 min a notowanym rynometrią akustyczną kalibrem jam nosowych. Autorzy interpretowali to zjawisko jako efekt późniejszego oddziaływania próby z alergenem na tylną część jamy nosowej, w której są umiejscowione receptory czuciowe, podczas gdy pierwszy, bardziej nasilony obrzęk jamy nosa pojawiał się w MCA, które zwykle było umiejscowione w przedsionku jamy, a więc w znacznie mniej reaktywnej części nosa.
Lenders i Pirsig [37] stwierdzili, że cechą charakterystyczną dodatniej próby prowokacyjnej jest typ „W zstępującego” krzywej rynometrii akustycznej. Oznacza to, że punkt C jest położony niżej niż punkt I.
W badaniach przeprowadzonych przez Samolińskiego i wsp. długość jamy nosowej oraz poszczególne elementy anatomiczne wyróżnione na krzywej rynometrii akustycznej zależą od wieku i płci osoby badanej [38]. Największa reaktywność w obrębie jamy nosowej zależy od długości jamy nosowej. Miejsce to usytuowane jest o 1 cm ku tyłowi na krzywej rynometrii akustycznej u osób z długimi jamami nosowymi w stosunku do wyników osób z krótkimi jamami nosowymi.
Nie można więc wyznaczać odcinka, w którym zostanie określona reakcja na próbę prowokacyjną, bez uwzględnienia wielkości jamy nosowej. Odcinek o największej reaktywności w DPPA jest położony 3–4 cm od końcówki adaptora, tj. na wstępującym ramieniu za­łamka C. Jego wyraźne określenie jest trudne, gdyż nie wyróżnia się on na krzywej rynometrii akustycznej niczym szczególnym. Znalezienie go jest możliwe tylko przy nałożeniu krzywej reaktywności na krzywą rynometryczną, co nie zawsze jest możliwe i wymaga dodatkowych analiz. Konieczne jest więc znalezienie takiej danej, która z jednej strony oddaje największą reakcję obrzękową, a z drugiej jest prosta do odnalezienia na krzywych rynometrycznych. Powinna ona być niezależna od długości jamy nosowej i charakterystyczna dla każdego badanego z osobna. W ten sposób w ocenach wyników można uniknąć błędu korzystania z danych, które mogłyby dotyczyć różnych struktur anatomicznych, choć analiza oparta byłaby na tym samym parametrze wyznaczonym na osi X, ale wskazującym na różne miejsca nosa u osób różniących się między sobą wielkością jam nosowych.
Największą wrażliwość błony śluzowej nosa na próbę prowokacyjną nie odnosi się do konkretnego punktu na osi X, wyznaczającego stałą odległość od nozdrzy przednich, ale bezpośrednio do punktu wyznaczonego na krzywej rynometrycznej. W ten sposób można otrzymać wynik, który uwzględnia warunki anatomiczne badanej osoby i jednocześnie znajduje się w najbardziej reaktywnym fragmencie jamy nosa. Najkorzystniej jest, aby badany odcinek obejmował 3-centymetrowy fragment krzywej rynometrii akustycznej za punktem C. Tak więc, aby do analizy wykorzystać najbardziej reaktywną część krzywej rynometrii akustycznej, należy wyznaczyć punkt C i odmierzyć od niego objętość jamy nosowej na długości 3 cm w głąb lub wyznaczyć średnie pole przekroju poprzecznego z tego odcinka. Uwzględnia się wtedy najbardziej reaktywną część krzywej rynometrycznej, a więc i jamy nosowej, niezależnie od warunków anatomicznych związanych z płcią, wiekiem i wielkością twarzoczaszki.
Przebieg reaktywności względnej w badaniu porównawczym stanu początkowego i po prowokacji dostarcza dalszych ważnych spostrzeżeń. Roztwór płynu kontrolnego nie jest dla błony śluzowej obojętny. Dodatnie wartości reaktywności wskazują na jego delikatnie animizujący wpływ na błonę śluzową, przy czym efekt ten jest najwyraźniejszy w części tylnej jamy nosowej. Porównanie krzywych reaktywności dla strony lewej, prawej i bardziej reaktywnej wskazuje, że nie ma istotnych różnic dla żadnej ze stron. Przedstawione powyżej zmiany przestrzeni wewnątrznosowych po podaniu roztworu płynu kontrolnego w stosunku do stanu początkowego osób badanych nie różnią się istotnie między stronami.
Przy przygotowywaniu analizy wyników DPP nasuwają się następujące pytania: Do czego należy odnieść wynik próby prowokacyjnej? Czy do stanu początkowego jam nosowych, do stanu po podaniu roztworu płynu kontrolnego czy do stanu, jaki otrzymuje się po anemizacji błony śluzowej? O podjęciu odpowiedniej decyzji powinny przesądzać wyniki odchyleń standardowych krzywych rynometrycznych i reaktywności.
Rozważania teoretyczne dawały podstawy do przypuszczenia, że odniesienie do stanu po anemizacji będzie bardziej stabilne niż do nieznanego stanu wyjściowego czy po kontrolce. Należy odpowiedzieć również na pytania: Co to jest strona bardziej lub mniej reaktywna? Czy powstaje ona w wyniku cyklu nosowego, charakteru zmian anatomicznych, asymetrii obserwowanej między stroną lewą a prawą?
Wyniki badań własnych wskazują, że różnica dla poszczególnych punktów na krzywej rynometrii akustycznej przy porównaniu poszczególnych badań pojawia się dopiero na poziomie punktu C. Między prowokacją a stanem naturalnym po podaniu roztworu płynu kontrolnego i anemizacji błony śluzowej różnica ta jest istotna statystycznie zarówno dla punktu C, jak i C3 (p wynosi 0,001–0,02). Wyniki badań przeprowadzonych metodą rynometrii akustycznej stanu początkowego i po podaniu roztworu płynu kontrolnego dla strony lewej i prawej już na wstępie wykazywały asymetrię osób badanych. Powstaje pytanie, czy ta asymetria miała wpływ na zróżnicowanie odpowiedzi wg podziału na stronę bardziej i mniej reaktywną? W tabeli 1. przedstawiono rozkład stron bardziej i mniej reaktywnej po prowokacji zarówno alergenem roztoczy kurzu mieszkaniowego, jak i pyłkami traw, po stronie lewej i prawej. Widać w niej pełną symetrię rozkładu. Nie stwierdzono przewagi żadnej ze stron. Częstość występowania strony bardziej reaktywnej jest taka sama.
Należy wnioskować, że prawdopodobnie występowanie strony bardziej reaktywnej po stronie lewej lub prawej jest skutkiem cyklu nosowego. W innej publikacji dotyczącej wykorzystania rynometrii akustycznej w monitorowaniu odczulania na alergeny wziewne wyniki badań zmienności występowania strony bardziej reaktywnej podczas poszczególnych wizyt w trakcie odczulania nie wykazały żadnej reguły statystycznej. Występowanie strony bardziej reaktywnej po lewej czy prawej stronie było podczas każdej z trzech wizyt przypadkowe [39, 40]. Należy więc uznać, że strona bardziej reaktywna cechuje się nie zmianami typu anatomicznego, ale możliwością większej reakcji obrzękowej błony śluzowej na czynnik prowokujący. Reakcja ta może zależeć od momentu cyklu nosowego, w którym przeprowadza się badanie.
Diagnostyczna rola DPP jest bezsprzeczna. Wielu autorów podkreśla, że jest ona bardziej miarodajnym źródłem informacji o stanie uczulenia górnych dróg oddechowych niż inne metody diagnostyczne. Wykazuje z nimi wysoką korelację, a co najważniejsze – jest najbardziej naturalnym, a więc i wiarygodnym sposobem wykazywania reakcji uczuleniowej w narządzie wstrząsowym [41–45].
Zgodnie z przedstawionymi we wstępie informacjami o standaryzacji DPP, ważną rolę odgrywa ocena klinicz­na [46–48]. Nasilenie zmian po prowokacji może być jednak bardzo różne. Istotne znaczenie mają dawka alergenu, stopień wrażliwości i właściwości osobnicze osoby badanej, wynikające z typu reakcji badanego – czy należy do „kichaczy”, „blokerów” czy „wydzielaczy” [49]. Najlepiej przeprowadzona jest standaryzacja dooskrzelowych prób prowokacyjnych przy użyciu spirometru. Budowa oskrzeli pozwala na dobrą powtarzalność tego badania. Jest to warunek podstawowy standaryzacji, gdyż powtarzalność wyników stanowi ważny punkt odniesienia dla oceny prowokacji. Skurcz drzewa oskrzelowego ma ponadto wyraźne odzwierciedlenie w wyniku spirometrii. Jedynym problemem jest zwiększone ryzyko wystąpienia napadu duszności, powstałej w wyniku podania alergenu na błonę śluzową dolnych dróg oddechowych [50–53].
W DPP standaryzacji poddane są nie tylko zmiany w oporach czy przepływach nosowych, ale także w wydzielaniu mediatorów alergicznych procesów zapalnych. Łatwy dostęp do błony śluzowej nosa i niewielkie zagrożenia działaniami niepożądanymi powodują, że coraz częściej badania nad mechanizmami reakcji uczuleniowych oparte są na donosowych próbach alergenowych [54–58].
Do początku lat 90. ubiegłego wieku podstawową rolę w obiektywizacji wyników DPA odgrywała rynomanometria. Jej wyniki dobrze korelowały z obrazem klinicznym reakcji uczuleniowej [59–62]. Pozwala ona na prześledzenie wczesnej i późnej fazy reakcji [60, 61, 63]. Do dziś jest najbardziej popularną metodą obrazującą w sposób obiektywny efekty alergenowej prowokacji donosowej [64–67]. Ma to szczególne znaczenie przy ocenach preparatów farmakologicznych wpływających leczniczo na objawy uczulenia dróg oddechowych [35, 60, 68–70]. Jest jednak metodą, która pokazuje wynik tej próby pośrednio przez zmianę przepływów i oporów nosowych. Jeżeli obrzęk błony śluzowej nie przekroczy wartości MCA, to w ogóle nie zostanie to zarejestrowane w rynomanometrii. Warren i wsp. [71] podają, że występuje nieliniowa zależność między CA i oporami nosowymi z rynomanometrią. Z kolei Naito i wsp. [72], Eccles i wsp. [73] oraz Jones i wsp. [74] uważają, że rynomanometria słabo koreluje z subiektywnym uczuciem drożności nosa.
Lai i Corey [34] wykazali, że pomiar DPP przy użyciu rynometrii akustycznej ma charakter nie tylko jakościowy, ale także ilościowy. Scadding i wsp. [35] posłużyli się tylko jedną wartością, tj. MCA. Mimo to uzyskali wyraźną korelację. U wszystkich zakwalifikowanych do próby prowokacyjnej pacjentów stwierdzono wyraźne zmniejszenie powierzchni przekroju w badanym miejscu jamy nosowej. Odnotowano również ujemną korelację z rynomanometrią.
Zgodnie z uwagami grupy roboczej Komitetu ds. Standaryzacji Rynometrii Akustycznej [74] oraz na podstawie obserwacji własnych dotyczących zmienności krzywej w jej tylnym odcinku, należy być ostrożnym w ocenie zmian krzywej rynometrii akustycznej w odcinku dalszym niż 5 cm od początku nosa (wpływ ujść zatok, zmienność krzywej zależna nie tylko od przestrzeni wewnątrznosowej tylnego odcinka, ale również od wpływu przewężenia odcinka przedniego na błąd pomiarowy krzywej poza tym przewężeniem, wynoszący 20–40%).
Wiarygodność, czułość i swoistość DPPA mierzonej rynometrią akustyczną nie budzą wątpliwości. Potwierdzili to Lenders i Pirsig [37], Lai i Corey [34], Lane i wsp. [36], Kesavanathan i Swift [76] oraz Scadding [35].
Znacznie lepszym parametrem oceny wielkości zmian w śluzówce nosa okazuje się przekrój poprzeczny w punkcie C, a jeszcze lepszym średnia wartość przekrojów poprzecznych z 3-centymetrowego odcinka położonego ku tyłowi od tego punktu (C3). Załamek C odpowiada głowie małżowiny nosowej, więc znajduje się w okolicy największej reaktywności.
Miejsce największej reakcji na DPP zależy od długości jam nosowych. Znajduje się ono na ramieniu wstępującym załamka C, co odpowiada odległości 3,3 cm w jamach nosowych krótszych niż 9,5 cm oraz 4,3 cm w jamach nosowych dłuższych niż 10,5 cm. Zmniejszenie przestrzeni wewnątrznosowych powstałe w wyniku wywołanego prowokacją alergenową obrzęku błony śluzowej jam nosowych jest w tych punktach największe i dla odcinków między 3 cm a 4 cm od początku nosa wynosi ponad 30%. W pierwszych 3 cm wartości te nie przekraczały 10%, a w tylnej części jamy nosowej, za wskazanymi powyżej miejscami największej reaktywności śluzówki, nie przekraczały 27%, zmniejszając się wraz ze wzrostem odległości i osiągając wartość 16% w odcinku 8–10 cm od początku jam nosowych. Z tego względu w ocenie DPPA przeprowadzonych metodą rynometrii akustycznej wskazane jest stosowanie parametru na krzywej rynometrycznej, będącego średnią wartością pól przekrojów wewnątrznosowych w odcinku 3 cm ku tyłowi, zaczynając od punktu C krzywych rynometrii akustycznej. Odcinek ten obejmuje fragment jam nosowych najlepiej reagujący na prowokację alergenową. Prowokację należy przeprowadzić jednocześnie w obu jamach nosowych, a do analizy lepiej jest wybrać tę jamę, która lepiej zareagowała na prowokację (tzn., w której obserwuje się większe zmiany obrzękowe w trakcie badania, tzw. strona bardziej reaktywna), lub sumę reakcji po obu stronach. Taki wynik próby prowokacyjnej daje mniejsze odchylenie standardowe i mniejszy błąd standardowy.
W DPP pomiary metodą rynometrii akustycznej w cieś­ni nosa (CA-I) wykazują małą, nieistotną statystycznie reaktywność, więc nie powinny być stosowane, natomiast wartości CA-C oraz CA-C3 zmieniały się na poziomie różnic wysoce istotnych statystycznie (p < 0,001).
Bardzo wartościowe jest zastosowanie krzywej reaktywności, tj. dodatkowej krzywej wyznaczonej przez procentowe różnice dla każdego z punktów pomiarowych na krzywych rynometrycznych przed próbą prowokacyjną i po próbie prowokacyjnej. Porównywanie wyników prowokacji powinno być odniesione do stanu po podaniu na błonę śluzową roztworu płynu kontrolnego. Wyniki dodatnich prób prowokacyjnych alergenem pyłku trawy nie różnią się od dodatnich wyników prób prowokacyjnych z alergenem roztoczy.


Piśmiennictwo  
1. Clement PA. Different types of rhinomanometers, standarization, pathologic shapes of rhinomanometric recordings, pifalls, and possible errors. Facial Plast Surg 1990; 7: 230-44.  
2. Hilberg O, Jackson AC, Swift DL, Pedersen OF. Acoustic rhinometry: evaluation of nasal cavity geometry by acoustic reflection. J Appl Physiol Soc 1989; 66: 295-303.  
3. Williams HL. The history of rhinometry in North America. Rhinology 1968; 6: 34-49.  
4. Clement PA, van Dishoeck A, Stoop AP. Some physical data about Passive Anterior Rhinomanometry (P.A.R.). Rhinology 1978; 16: 146-63.  
5. Clement PA, Hirsch C. Rhinomanometry – a review. J Otorhinolarygol Relat Spec 1984; 46: 173-91.  
6. Solomon WR, Stohrer AW. Consideration of the measurement of nasal patency. Ann Otol Rhinol Larynogol 1965; 74: 978.  
7. Kortekangas AE. Problems in the standardization of rhinomanometry. Allergy 1980; 35: 255.  
8. Bartsch M, Spaeth J, Mosges R. Lassen sich die Beschwerden des Rhinitikers mit der Computer – Rhinomanometrie objektivieren? Arch Otorhinolaryngologica 1991; Supl.: 163-4.  
9. Krzeski A, Samoliński B. Standaryzacja badań rynomanometrycznych – zalecenia Międzynarodowego Komitetu Standaryzacji Rynomanometrii. Otolaryngol Pol 1994; supl. 17: 108-11.
10. Samoliński B, Krzeski A, Nyckowska J. Zasady badania drożności jam nosowych techniką rynomanometrii aktywnej. Otolaryngol Pol 1994; supl. 17: 92-107.
11. Gawin A, Zawisza E. Próby prowokacyjne w diagnostyce alergii górnych róg oddechowych. Otolaryngol Pol 1984; 38: 523-7.
12. Gawin A, Zawisza E, Makowska W. Obiektywna rinospirometria jako metoda oceny leków stosowanych w niedrożności nosa. Otolaryngol Pol 1986; tom II: 333-6.
13. Stańczyk A. Ocena czynności oddechowej dzieci z przewlekłym alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa. Otolaryngol Pol 1997; 51: 297-301.
14. Kozłowski Z, Latkowski B. Zastosowanie drgań niskiej częstotliwości w diagnostyce przedoperacyjnej chorób nosa i zatok przynosowych. Otolaryngol Pol 1997; 51 supl. 24: 706-11.
15. Clement PA, van Dischoeck A, van de Wal J, et al. Nasal provocation and passive anterior rhinomanometry (PAR). Clin Allergy 1981; 11: 293-301.
16. Cauwenberge PB, de Schynkel K, Kluyskens PM. Clinical use of rhinomanometry in children. Int J Pediatr Otorhinolaryngol 1984; 8: 163-75.
17. Corrado OJ, Oilier S. Phillips MJ, et al. Histamine and allergen induced change in nasal airways resistance measured by anterior rhinomanometry; reproducibility of the technique and the effect of topically administered antihistaminic and antialergic drugs. Br J Clin Pharmacol 1987; 24: 283-92.
18. Berdel D, Koch U. The importance of nasal provocation and rhinomanometry. Laryngol Rhinol Otology (Stuttg.) 1981; 60: 491-5.
19. Berdel D, Koch U. Comparison of active foreign flow rhinomanometry (oscillation method) and active personal flow rhinomanometry in 17 patients before and after correction of the nasal septum. Arch Otorhinolarygol 1983; 237: 115.
20. Vogt K. Introduction into rhinomanometry. Humboldt University, Berlin 1986.
21. Parker AJ, Clarke PM, Dawes PJ, Maw AR. A comparison of active anterior rhinomanometry and nasometry in the objective assessment of nasal obstruction. Rhinology 1990; 28: 47-53.
22. Porter MJ, Williamson I, Kerridge D, Maw AR. Manometric rhinometry. Clin Otolaryngol Allied Sci 1995; 20: 303-4.
23. Porter MJ, Williamson I, Kerridge D, Maw AR. Manometric rhinometry: a new method of measuring nasal volume. Rhinology 1995; 33: 86-8.
24. Graf P, Juto JE. Correlation between objective nasal mucosal swelling and estimated stuffiness during long-term use of vasoconstrictors. ORL 1994; 56: 334-9.
25. Graf P, Hallen H. Effect on the nasal mucosa of long-term treatment with oxymetazoline, benzalkonium chloride, and placebo nasal sprays. Laryngoscope 1996; 106: 605-9.
26. Graf P, Hallen H, Juto JE. The pathophysiology and treatment of rhinitis medicamentosa. Clin Otolaryngol Allied Sci 1995; 20: 224-9.
27. Graf P, Hallen H, Juto JE. Benzalkonium chloride in a decongestant nasal spray aggravates rhinitis medicamentosa in healthy volunteers. Clin Exp Allergy 1997; 27: 552-8.
28. Graf P, Juto JE. Histamine sensitivity in the nasal mucosa during four-week use of oxymetazoline. Rhinology 1994; 32: 123-6.
29. Graf P, Juto JE. Decongestion effect and rebound swelling of the nasal mucosa during four-week use of oxymetazoline. ORL J Otorhinolaryngol Relat Spec 1994; 56: 131-4.
30. Graf P, Juto JE. Histamine sensitivity in the nasal mucosa during long-term use of xylometazoline in the doubled recommended dose. Am J Rhinol 1994; 15: 225-9.
31. Hallen HC, Juto JE. Evaluation of a test for objective diagnosis of nonallergic nasal hyperreactivity. Am J Rhinol 1993; 7: 117-20.
32. Jackson AC, Butler JP, Millet FG, et al. Airway geometry by analysis of acoustic pulse response measurements. J Appl Physiol 1977; 43: 523-36.
33. Hilberg O, Jackson AC, Swift DL, Pedersen OF. Acoustic rhinometry: evaluation of the geometry of the nasal cavity by acoustic reflections. Rhinology 1988; Suppl 1: 21.
34. Lai VW, Corey JP. The use of acoustic rhinometry to quantitatibely assess changes after intranasal allergen challenge. Am J Rhinol 1994; 8: 171-3.
35. Scadding GK, Darby YC, Austin CE. Acoustic rhinometry compared with anterior rhinomanometry in the assessment of the response to nasal allergen challenge. Clin Otolaryngol Allied Sci 1994; 19: 451-4.
36. Lane AP, Zweiman B, Lanza DC, et al. Acoustic rhinometry in the study of the acute nasal allergic response. Ann Otol Rhinol Laryngol 1996; 105: 811-8.
37. Lenders H, Pirsig W. Diagnostic value of acoustic rhinometry: patients with allergic and vasomotor rhinitis compared with normal controls. Rhinology 1990; 28: 5-16.
38. Samoliński B, Grzanka A, Gotlib T. Changes in nasal cavity dimensions in children and adults by gender and age. Laryngoscope 2007; 117: 1429-533.
39. Samoliński B. Analiza wyników rynometrii akustycznej na potrzeby diagnostyki rynoalergologicznej. Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa 1998.
40. Samoliński B, Grzanka A, Arcimowicz M, Rzepkowska M. Porównanie skuteczności standaryzowanych i niestandaryzowanych szczepionek roztoczy kurzu domowego. Pol Merkuriusz Lek 2001; 59: 347-527.
41. Baki A, Ucar B. Diagnostic value of the nasal provocation test with Dermatophadoides peteronyssinus in childhood asthma. Allergy 1995; 50: 751-4.
42. Dokic D, Jovanovic S, Berghanus A, Brunnee T. Diagnosis of nasal allergy to the house dust mite. Rhinology 1991; 29: 117-23.
43. Druce HM. Nasal provocation challenge – strategies for experimental design. Ann Allergy 1988; 60: 191-5.
44. Testa B, Mesolella C, Testa F, et al. Comparison of SPT and NPT in the ascertainment of nasal mucosa as shock organ. Rhinology 1996; 34: 160-2.
45. Ortolani C, Miadonna A, Adami R, et al. Correlation of the specific IgE in serum and nasal secretions with clinical symptoms in atopics. Clin Allergy 1981; 11: 249-56.
46. Bachert C, Berdel D, Enzmann H, et al. Richtlinien fuer die Durchfuehrung von nasalen Provokationstests mit Allergenen bei Erkrankungen der obheren Luftwege. Alergologie 1990; 13: 53-5.
47. Druce HM, Schumacher M.J. Nasal provocation challenge. Report of the committee on upper airway allergy. J Allergy Clin Immunol 1990; 86: 261-4.
48. Clement PA. Rhinomanometry. Allergy 1997; 52 (Suppl 33): 26-7.
49. Lund VJ. International Consensus Report on the Diagnosis and Management of Rhinitis. Allergy 1994: 49 Suppl 19: 1-34.
50. Frolund L, Madsen F, Scharling B, et al. Bronchial allergen challenge: dose versus concentration. Clin Exp Allergy 1992; 22: 219-25.
51. Inman MD, Watson R, Cockcroft DW, et al. Respiratory patophophisiologic responses. Reproducibility of allergen – induced early and late asthmatic responses. J Allergy Clin Immunol 1995; 95: 1191-5.
52. Melillo G, Aas K, Cartier A, et al. Guidelines for the standardization of bronchial provocation tests with allergens. Allergy 1991; 46: 321-9.
53. Schultze-Werningaus G. Allergen-Provocationsproblen bei Asthma bronchiale Techniken und Indikationen. Prax Klin Pneumol 1987; 41: 494-9.
54. Durham SR, Ying S, Varney VA, et al. Cytokine messenger RNA expression for IL-3, IL-4, IL-5, and granulocyte/macrofage-colony-stimulating factory in the nasal mukosa after local allergen provocation: relationship to tissue eosinophilia. J Immunol 1992; 148: 2390-4.
55. Iliopolus O, Proud D, Adkinson NF Jr, et al. Relationship between the early, late, and rechallenge reaction to nasal challenge with antigen: Observations on the role of inflammatory mediators and cells. J Allergy Clin Immunol 1990; 93: 85-92.
56. Iliopolous O, Proud D, Adkinson NF Jr, et al. Effects of immunotherapy on the early, late, and rechallenge nasal reaction to provocation with allergen: changes in inflammatory mediators and cells. J Allergy Clin Immunol 1991; 87: 855-66.
57. Wang D, Clement P, Waele De M, Derde MP. Study of nasal cytology in atopic patients after nasal allergen challenge. Rhinology 1995; 33: 78-81.
58. Small P, Barret D. Evaluation of dust mite nasal provocation. Ann Allergy Asthma Immunol 1995; 75: 501-6.
59. Fernandes FR, Solew D, Naspitz C, Munoz-Lopez F. Diagnostic value of nasal provocation testing and rhinomanometry in allergic rhinitis. J Investig Allergol Clin Immunol 1996; 6: 184-8.
60. Gronborg H, Bisgaard H, Romeling F, Mygind N. Early and late nasal symptom response to allergen challenge. Allergy 1993; 48: 87-93.
61. Pastorello EA, Riaro-Sforza GG, Gandini R. Comparison of rhinomanometry, symptom score, and inflammatory cell counts in assessing the nasal late-phase reaction to allergen challenge. J Allergy Clin Immunol 1994; 93: 85-92.
62. Small P, Biskin N. Relationship between allergen-specific skin testing and nasal provocation in patients with perennial rhinitis. Ann Alergy 1992; 68: 331-3.
63. Rasp G. Akustische Rhinometrie: Messung der Fruh- und Spatphase der allergischen Sofortreaktion bei der allergischen Rhinitis. Laryngo-Rhino-Otol 1993; 72: 125-30.
64. Bernheim N, Wang D, Clement PA. The kinetics of the cytologic and rhinomanometric changes in the nose after challenge with allergen. Acta Otorhinolaryngol Belg 1995; 49: 229-33.
65. Hofmann D, Woenne R. The significace of bronchial nasal provocation tests in making the diagnosis of allergy in children. Allergol Immunopathol 1978; 6: 487-96.
66. Olive-Perez A. The nasal provocation test in the diagnosis of allergic rhinitis. Behaviour and dynamics of flow during the test. Rhinology 1992; 30: 187-91.
67. Sipila J, Suonoaa J, Salmivalli A, Laippala P. The effect of the nasal cycle on the inerpretation of rhinomanometric results in a nasal provocation test. J Rhinol 1990; 4: 179-84.
68. Bachert C, Drechsler S, Hauser U, et al. Influence of oral calcium medication on nasal resistance in the nasal allergen provocation test. J Allergy Clin Immunol 1993; 91: 599-604.
69. Bousquet J, Lebel B, Chanal I, et al. Antiallergic activity of H1-receptor antagonists assessed by nasal challenge. Allergy Clin Immunol 1988; 82: 881-7.
70. Mygind N, Dahl R. Challenge tests in nose and bronchi: pharmacological modulation of rhinitis and asthma. Clin Exp Allergy 1996; 26 Suppl 3: 39-43.
71. Warren DW, Hairfield WM, Seaton DL. The relationship between nasal airway cross-sectional area and nasal resistance. Am J Orthod Dentofac Orthop 1987; 92: 390-5.
72. Naito K, Cole P, Humphrey D. Comparison of subjective and objective nasal patency before and after decongestion of the masal mucosa. Am J Rhinol 1991; 5: 113-5.
73. Eccles R, Lancashire B, Tolley NS. Experimental stuidies on nasal sensation of oirflow. Acta Otolaryngol (Stockh) 1987; 103: 303-6.
74. Jones AS, Willat DJ, Durham LM. Nasal airflow: resistance and sensation. J Laryngol Otol 1989; 103: 909-11.
75. Hilberg O, Pedersen OF. Acoustic rhinometry: recommendations for technical specifications and standard operating procedures. Rhinol Suppl 2000; 16: 3-17.
76. Kesavanathan J, Swift DL. Evaluation of acoustic rhinometry and posterior rhinomanometry as tools for inhalation challenge studies. J Toxicol Environ Health 1996; 48: 295-307.