Czy trening marszowy na bieżni poprawia wazodylatacyjną funkcję śródbłonka naczyniowego u chorych z chromaniem przestankowym?

Cel pracy: U pacjentów z chromaniem przestankowym regularny trening marszowy na bieżni prowadzi do wydłużenia dystansu marszu. Mechanizm tej poprawy jest wieloczynnikowy, a jedną z prawdopodobnych przyczyn może być poprawa funkcji śródbłonka. Celem pracy była ocena wazodylatacyjnej funkcji śródbłonka naczyniowego i zmian możliwości chodu u pacjentów z chromaniem przestankowym poddanych 12-tygodniowemu kontrolowanemu treningowi marszowemu na bieżni.

Materiał i metody: Badaniami objęto 25 chorych w wieku 64 ±8 lat z miażdżycą tętnic kończyn dolnych określaną wg klasyfikacji Fontaine’a jako stopień IIA i IIB.

Przed treningiem i po jego zakończeniu dokonano oceny możliwości chodu na podstawie testu marszowego prowadzonego wg protokołu Gardnera oraz oceniano funkcję śródbłonka naczyniowego przy użyciu metody określającej stopień rozszerzenia tętnicy ramiennej – FMD (flow-mediated dilatation).

Wyniki: Po zakończeniu treningu czas do pojawienia się chromania wydłużył się o 96%, a maksymalny czas marszu o 109%. Poprawa w zakresie wartości FMD wyniosła 59%.

Wnioski: Nadzorowany, 12-tygodniowy trening marszowy na bieżni może prowadzić do poprawy możliwości marszu u chorych z chromaniem przestankowym.

Wzrost wartości FMD obserwowany po 12 tygodniach treningu wskazuje na poprawę funkcjonowania śródbłonka naczyniowego. Poprawa wazodylatacyjnej funkcji śródbłonka naczyniowego może być jednym z istotnych mechanizmów poprawy możliwości marszu u chorych z chromaniem przestankowym. Brak korelacji pomiędzy zmianą dystansu marszu a poprawą funkcji śródbłonka może świadczyć o istotnym udziale innych mechanizmów prowadzących do wzrostu możliwości funkcjonalnych u pacjentów z chromaniem przestankowym.

Aim of the study: In patients with intermittent claudication, regular treadmill walking training improves the walking distance. The mechanism of this improvement is a multi-factorial one, and one of the probable reasons may be the improved function of the vascular endothelium. The purpose of the paper is to evaluate the vasodilatory function of endothelium and changes of walking capability in patients with intermittent claudication participating in a 12-week controlled treadmill walking training.

Material and methods: The study included 25 subjects aged 64 ±8 years with lower-extremity atherosclerosis evaluated according to the Fontaine’s classification as degrees IIA and IIB.

Before and after finishing the training, walking capability evaluation was performed on the basis of a walking test according to Gardner protocol and vascular endothelial function was assessed using the method of determining the degree of dilatation of the brachial artery – FMD (flow-mediated dilatation).

Results: After completion of the training, time to claudication was extended by 96% and maximum walking time by 109%. The improvement in FMD was 59%.

Conclusions: A 12-week controlled treadmill walking training leads to improvement of walking capability in patients with intermittent claudication.

Flow-mediated dilatation increase observed after 12 weeks of training points to the improved function of vascular endothelium. Improvement of the vascular endothelial vasodilatory function may be one of the important mechanisms of improving walking capability in patients with intermittent claudication.