Czynniki stresogenne w grupie pielęgniarek operacyjnych

Cel pracy
Głównym celem pracy była ocena czynników uznawanych za stresogenne w pracy pielęgniarki operacyjnej.

Materiał i metody
Badania przeprowadzono na grupie 90 pielęgniarek operacyjnych. Badane osoby dobrowolnie i anonimowo wypełniały kwestionariusz ankiety oraz dwie standaryzowane skale – Skalę samooceny SES M. Rosenberga w polskiej adaptacji oraz Skalę uogólnionej własnej skuteczności (GSES).

Wyniki
Przeprowadzona analiza statystyczna pozwoliła na sklasyfikowanie wymienionych w kwestionariuszu czynników stresogennych w skali od najmniej do najbardziej obciążających pielęgniarki operacyjne. Niekompetencje zawodowe współpracowników zostały uznane za najmniej obciążające, przy wartości średniej 2,69 pkt. Najsilniejsze oddziaływanie stresogenne na pielęgniarki operacyjne wywiera wymaganie zachowania długotrwałej czujności i bezbłędności (4,32 pkt). W każdym z porównań dotyczących wpływu wykształcenia na oddziaływanie czynników stresogennych uzyskano wartości świadczące o braku występujących związków między porównywanymi parametrami (p > 0,05). Średnia wartość skali GSES dla całej grupy wynosiła 30,72 ±4,05, co w interpretacji umiejscawia badanych wśród osób o wysokim poczuciu własnej skuteczności. Ogólny wskaźnik samooceny SES dla całej grupy badanej również kształtował się wysoko. Jego średnia wartość wynosiła 31,4 pkt.

Wnioski
Najbardziej obciążającym czynnikiem stresogennym dla pielęgniarek operacyjnych była konieczność zachowania długotrwałej koncentracji i bezbłędności. Doświadczenie zawodowe, wynikające z wykształcenia i stażu pracy, nie miało bezpośredniego wpływu na redukcję występowania czynników uznawanych za stresogenne w pracy pielęgniarek operacyjnych. Badane pielęgniarki cechowało wysokie poczucie własnej skuteczności i wysoka samoocena.



Aim of the study
The main purpose of the study was to evaluate factors considered as stressors in the work of an operating nurse.

Material and methods
The study was conducted on a group of 90 operating nurses. The volunteers surveyed and anonymously filled in a questionnaire and two standardised scales: SES Rosenberg’s Scale of Self-Esteem in its Polish Adaptation and the Scale of Generalised Efficacy (GSES).

Results
The statistical analysis allowed us to classify the stress factors listed in the questionnaire from the least to the most burdensome operating nurses. Professional incompetence of co-workers was considered the least burdensome, with a mean value of 2.69 points. The strongest stress exertion on the operating nurses demands long-term vigilance and faultlessness (4.32 points). In each of the comparisons concerning the effect of education and seniority on the effects of stress factors, values were obtained showing no correlation between the parameters compared (p > 0.05). The average value of the GSES scale for the whole group was 30.72 ±4.05, which in the interpretation places the respondents among people with a high sense of self-efficacy. The overall SES self-assessment rate for the entire study group was also high. Its average value was 31.4 points.

Conclusions
The strongest stress factor for operative nurses was the need for long-term concentration and faultlessness. The professional experience resulting from education and seniority did not have a direct impact on reducing the incidence of factors considered stressful among the operation nurses. The examined nurses were characterised by high self-efficacy and high self-esteem.