Zmiana wzorca chodu i dystansu marszu w trakcie zapoznawania się pacjenta z chromaniem przestankowym ze specyfiką marszu na bieżni

Wstęp: Trening marszowy na bieżni prowadzi do wydłużenia dystansu marszu u pacjentów z chromaniem przestankowym. Jednym z potencjalnych mechanizmów obserwowanych zmian jest poprawa ekonomii i biomechaniki chodu. Ocena efektów treningu jest wykonywana najczęściej także na bieżni w trakcie prób marszowych. Sytuacja, w której to samo narzędzie badawcze stosowane jest zarówno do treningu, jak i do oceny jego efektów, wiąże się z ryzykiem wpływu czasu zapoznawania się pacjenta ze stosowaną procedurą na ocenę efektów terapii.
Cel pracy: Określenie czasu potrzebnego pacjentom z chromaniem przestankowym na zapoznanie się z techniką chodu na bieżni.
Materiał i metody: W badaniach uczestniczyło 43 pacjentów z chromaniem przestankowym (Fontaine II B), w wieku 50–70 lat. Pacjenci z dystansem marszu do 100 m zostali zakwalifikowani do grupy I (n = 17), a powyżej 100 m do grupy II (n = 26). Wszyscy badani pięciokrotnie chodzili na bieżni (3,2 km/godz., 0% nachylenia). Czas każdego marszu w grupie II wynosił 2 min. Rejestrowano długość, częstotliwość, regularność kroków oraz HR. W grupie I wysiłki przerywane były w chwili pojawienia się chromania. Oceniano dystans marszu.
Wyniki: Podczas kolejnych trzech marszów w grupie II zaobserwowano 15-procentowy wzrost długości, 13-procentowe zmniejszenie częstotliwości kroków (p < 0,05) oraz 50-procentową poprawę w zakresie regularności kroków (p < 0,05). Obserwowanym zmianom towarzyszyło 17,8-procentowe obniżenie HR (p < 0,05). W grupie I stwierdzono 55-procentowy wzrost dystansu pojawienia się chromania w trakcie kolejnych czterech prób (p < 0,05).
Wnioski: Ocena dystansu marszu prowadzona na bieżni u pacjentów z chromaniem przestankowym powinna być wykonywana po wcześniejszym zapoznaniu się chorego z techniką chodu na bieżni. Okres ten nie powinien być krótszy niż

Background: Treadmill training improves walking ability of patients with claudication. One of the possible mechanisms leading to increase in walking distance may be improvement in walking economy through exercise-mediated alterations in gait parameters. The assessment of walking distance in these patients is usually performed on the treadmill. However, insufficient familiarization to treadmill walking may affect comparison of pre- and post-training results, particularly in the situation when the same research tool is used for both the training and the assessment.
Aim of the study: This study investigated the time of familiarization to treadmill walking in patients with claudication needed to avoid the above problem. Method: Forty-three patients (aged 50-70) with peripheral arterial disease and intermittent claudication (Fontaine II B) were evaluated in this study and divided into two groups. Subjects with walking distance of no more than 100 m were assigned to group I (n = 17) and those with walking distance of more than 100 m to group II (n = 26). All patients performed five successive walking trials on the treadmill (3 km/h, 0% grade). During each trial the patients in group I were walking to the onset of claudication pain. The pain-free walking distance was assessed. Each trial in group II consisted of two minutes’ treadmill walking. The gait parameters (stride length, cadence, stride CV) and HR were recorded.
Results: Following the first 3 trials a 15% increase in the stride length, 13% cadence decrease and 50% stride CV decrease (p < 0.05) were observed in group II. Also 17.8% HR decrease was noted at the same time. Patients in group I increased pain-free walking distance by 55% within 4 trials (p < 0.05).
Conclusion: At least 6 min. prior to data collection is needed to provide adequate treadmill familiarization in patients with claudication.