Zmiany dystansu marszu u osób z chorobą tętnic obwodowych w trakcie treningu marszowego i po roku od jego zakończenia

Wstęp
Podstawowym celem pracy była ocena, po jakim czasie od rozpoczęcia sesji treningowych na bieżni pojawiają się istotne zmiany czasu marszu oraz czy model treningu ma różnicujący wpływ na analizowaną zmianę. Dodatkowym celem było zbadanie różnicującego wpływu modelu treningu na utrzymywanie się efektu treningu w czasie odległym od jego zakończenia.

Materiał i metody
Badaniami objęto 59 pacjentów w wieku 65 ±7,6 lat z rozpoznaną miażdżycą zarostową tętnic kończyn dolnych. Chorzy uczestniczyli przez 3 miesiące w nadzorowanym treningu marszowym na bieżni. Pacjenci byli randomizowani do 2 grup: A (n = 29) – wysiłek prowadzony do bólu o umiarkowanym natężeniu, B (n = 30) – wysiłek prowadzony do pojawienia się bólu. Możliwości marszu oceniono podczas próby marszowej na bieżni. Oceniano czas pojawienia się chromania (CPC) oraz maksymalny czas marszu (MCM).

Wyniki
Po 8 i 12 tygodniach obserwowano istotne wydłużenie CPC w obydwu badanych grupach (p < 0,05). Po 4 i 8 tygodniach znamienne wydłużenie MCM obserwowano wyłącznie w grupie A (p < 0,05). W grupie B znamienne wydłużenie MCM notowano po 12 tygodniach (p < 0,05). Model treningu nie miał różnicującego wpływu na utrzymywanie się potreningowej poprawy CPC i MCM po roku od zakończenia programu.

Wnioski
Trening marszowy przerywany w momencie pojawienia się bólu jest podobnie skuteczny u pacjentów z chromaniem przestankowym, jak zalecany w wytycznych TASC II trening przerywany przy umiarkowanych dolegliwościach bólowych. Ten ostatni prowadzi jednak do szybszej poprawy MCM (już po 4 tygodniach). Oba modele treningu marszowego są podobnie skuteczne w zakresie utrzymywania się istotnej poprawy możliwości marszu w rok od zakończenia programu treningowego.



Introduction
The main aim of the study was to assess the time after which significant changes in walking time appear from the start of training and whether the training model has a differentiating effect on the analysed change. An additional goal was to investigate the differential effect of the training model on the persistence of the training outcome at a time long after its completion.

Material and methods
The study included 59 patients with diagnosed peripheral arterial disease, aged 65 ±7.6 years. The patients participated in supervised walking training on a treadmill for 3 months. The patients were randomized into 2 study groups. Their walking ability was assessed during a walking test on a treadmill. The time of claudication (CPC) and maximum walking time (MCM) were assessed.

Results
After 8 and 12 weeks, a significant increase in CPC was observed in both study groups (p < 0.05). After 4 and 8 weeks, a significant increase in MCM was observed only in group A (p < 0.05). In group B, significant MCM prolongation was noted after 12 weeks (p < 0.05). The training model did not have a differentiating effect on the maintenance of post-training CPC and MCM improvement after one year.

Conclusions
In patients with intermittent claudication, walking training based on interrupted efforts at the onset of pain is as effective as training based on interrupted walking at moderate pain, which is recommended in the TASC II guidelines. However, the latter leads to a faster improvement in MCM (after just 4 weeks). Both models of walking training are similarly effective in maintaining a significant improvement in walking ability.