Polipy żołądka u chorych z nadciśnieniem wrotnym
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 01.02.2012
Źródło: Lam M, Tha S, Owen D i wsp. Gastric polyps in patients with portal hypertension. Eur J Gastroenterol Hepatol 2011; 23: 1245-9.
Polipy hiperplastyczne żołądka są najczęściej związane z przewlekłym zapaleniem żołądka, bardzo często w etiopatogenezie ich powstawania dużą rolę odgrywa infekcja Helicobacter pylori. W ostatnim czasie szacuje się, że częstość występowania tego podtypu polipów żołądka stopniowo będzie spadać w związku z powszechnie stosowaną terapia eradykacyjną H. pylori. Innymi częstymi polipami żołądka są na przykład polipy związane z przewlekłym stosowaniem inhibitorów pompy protonowej, rzadziej spotykane są gruczolaki żołądka.
W jednym wydań European Journal of Gastroenterology and Hepatology ukazała się praca opisująca serię przypadków hiperplastycznych polipów żołądka o nietypowej strukturze histologicznej, występujących u chorych z nadciśnieniem wrotnym w przebiegu marskości wątroby.
U wszystkich chorych wykonywano badanie gastroskopowe w związku z oceną obecności żylaków przełyku, jako ewentualnych wykładników nadciśnienia wrotnego – polipy żołądka stwierdzano przypadkowo. Były to polipy antrum oraz trzonu żołądka. Ich przeciętna średnica wynosiła 18mm. Badanie histopatologiczne wykazały obecność polipów hiperplastycznych o odmiennej strukturze niż klasyczne polipy tego typu (obraz histopatologiczny był porównywany między oboma podtypami).
Histopatologicznie zwracała uwagę hiperplazja w obrębie nabłonka żołądkowego oraz silnie wyrażona proliferacja naczyń wraz z nagromadzeniem ziarniny zapalnej w okolicy podnabłonkowej. W przypadku „klasycznych” polipów hiperplastycznych nie stwierdzano przede wszystkim podobnych zmian naczyniowych oraz ziarninowania w obrębie tkanek.
Autorzy spekulują, że odmienność utkania histopatologicznego polipów stwierdzanych u chorych z nadciśnieniem wrotnym w stosunku do typowych polipów hiperplastycznych żołądka wynika najprawdopodobniej z innej ich patogenezy. Otóż w omawianym przypadku najpewniej podłożem stwierdzanej patologii nie jest przewlekły stan zapalny, ale uszkodzenie błony śluzowej żołądka wynikające z zaburzeń układu i funkcji sieci naczyń krwionośnych wtórnie do nadciśnienia wrotnego.
Autorzy zwracają uwagę na problem ewentualnego nadzoru nad omawianą grupa pacjentów. Wiadomo aktualnie, że także polipy hiperplastyczne mają pewien „potencjał” zezłośliwienia. Jedną z metod diagnostyczno-terapeutycznych jest endoskopowe usuwanie podobnych zmian patologicznych, a u chorych z marskością wątroby oraz nadciśnieniem wrotnym często mamy do czynienia z zaburzeniami krzepnięcia krwi i np. problemem naczyniowych ektazji. Dlatego też zagadnienie to wymaga dalszych analiz, istotne jest indywidualne podejście do każdego chorego z uwzględnieniem wszystkich korzyści oraz ryzyka wynikających z agresywnego postępowania endoskopowego.
U wszystkich chorych wykonywano badanie gastroskopowe w związku z oceną obecności żylaków przełyku, jako ewentualnych wykładników nadciśnienia wrotnego – polipy żołądka stwierdzano przypadkowo. Były to polipy antrum oraz trzonu żołądka. Ich przeciętna średnica wynosiła 18mm. Badanie histopatologiczne wykazały obecność polipów hiperplastycznych o odmiennej strukturze niż klasyczne polipy tego typu (obraz histopatologiczny był porównywany między oboma podtypami).
Histopatologicznie zwracała uwagę hiperplazja w obrębie nabłonka żołądkowego oraz silnie wyrażona proliferacja naczyń wraz z nagromadzeniem ziarniny zapalnej w okolicy podnabłonkowej. W przypadku „klasycznych” polipów hiperplastycznych nie stwierdzano przede wszystkim podobnych zmian naczyniowych oraz ziarninowania w obrębie tkanek.
Autorzy spekulują, że odmienność utkania histopatologicznego polipów stwierdzanych u chorych z nadciśnieniem wrotnym w stosunku do typowych polipów hiperplastycznych żołądka wynika najprawdopodobniej z innej ich patogenezy. Otóż w omawianym przypadku najpewniej podłożem stwierdzanej patologii nie jest przewlekły stan zapalny, ale uszkodzenie błony śluzowej żołądka wynikające z zaburzeń układu i funkcji sieci naczyń krwionośnych wtórnie do nadciśnienia wrotnego.
Autorzy zwracają uwagę na problem ewentualnego nadzoru nad omawianą grupa pacjentów. Wiadomo aktualnie, że także polipy hiperplastyczne mają pewien „potencjał” zezłośliwienia. Jedną z metod diagnostyczno-terapeutycznych jest endoskopowe usuwanie podobnych zmian patologicznych, a u chorych z marskością wątroby oraz nadciśnieniem wrotnym często mamy do czynienia z zaburzeniami krzepnięcia krwi i np. problemem naczyniowych ektazji. Dlatego też zagadnienie to wymaga dalszych analiz, istotne jest indywidualne podejście do każdego chorego z uwzględnieniem wszystkich korzyści oraz ryzyka wynikających z agresywnego postępowania endoskopowego.
Przegląd Gastroenterologiczny
